تو چنگ ابرای بهار افتادم و در نمیام چشمامو سرزنش نکن، از پسشون برنمیام پیر شدم تو این قفس، یکم بهم نفس بده
رحم و مروتت کجاست، جوونیامو پس بده
فکر نمی کردم بذاریزار و زمینگیر بشم
فکر نمی کردم که یه روزاین جوری تحقیر بشم
اون همه که دلم برات به آب و آتیش زده بود
حتی اگه سنگ بودی، دلت به رحم اومده بود
دلش نخواست و نمی خواد یه روز به حرفام برسه
شاید می خواد رقیب من به آرزوهام برسه
پسند من تو هستی که این همه بخت من سیاست
دلبر خودپسند من قله ی خوشبختی کجاست
ازت می خواستم بمونی، بهت می گفتم که نری
این روزا نیستی اما باز، به پات می افتم که نری
تو فکرتم اما دلم
هی میگه فکرشم نکن
یه کم به فکر تو نبود
پس دیگه فکرشم نکن
فکر نمی کردم بذاریزار و زمینگیر بشم
فکر نمی کردم که یه روزاین جوری تحقیر بشم
اون همه که دلم برات به آب و آتیش زده بود
حتی اگه سنگ بودی، دلت به رحم اومده بود
بهت میگفتم که نری…
بهت میگفتم که نری…
ازت می خواستم بمونی، بهت می گفتم که نری
این روزا نیستی اما باز، به پات می افتم که نری

خاک بی حاصل بارون خورده غنچه ی وانشده، پژمرده گل از آدم و عالم رونده
تو رو چی از عاشقی ترسونده
چرا از نگاه من بیزاری
تو که هستیمو تو دستات داری
چرا از عاشقی حیرونی چرا
چرا قدرمو نمی دونی چرا
چرا از عاشقی حیرونی چرا
چرا قدرمو نمی دونی چرا
ندونستی عاشقی چه رنگیه
نمی دونستی به این قشنگیه
ندونستی و نمی دونی هنوز
که دلت یه عمره سخت و سنگیه
دل من ساکته اما می دونم
همیشه بی سر و سامونِ توئه
چیزی از درد نمیگه تا مرگ
دلی که همیشه مدیونِ توئه
چرا از عاشقی حیرونی چرا
چرا قدرمو نمی دونی چرا
چرا از عاشقی حیرونی چرا
چرا قدرمو نمی دونی چرا
چرا از عاشقی حیرونی چرا
چرا قدرمو نمی دونی چرا
چرا از عاشقی حیرونی چرا
چرا قدرمو نمی دونی چرا…

چی بگم از کجا بگم دردمو با کیا بگم بهتره که دم نزنم حرفی از عشقم نزنم
از عشقی که گم شد و رفت
عاشق مردم شد و رفت
عشقی که بی فروغ نبود
برای من دروغ نبـــــــود…
بغضِ نشسته تو گلوم
وقتی نشستی رو به روم
من از خودم چرا بگم
می خوام از اون چشا بگم
خیره تو چشم مست تو
دست می دم به دست تو
دل از زمونه می کَنم
حرف دلم رو می زنم
چه حالتی داره چشات
نرگش بیماره چشات
چشم تو خوابم می کنه
مست و خرابم می کنه
وقتی نشستی رو به من
از عاشقی بگو به من
بذار چشات دل ببره
این جوری باشه بهتره
چشات اگه پس نزنن چشمای سرسپرده مو
میشه فراموش کنم خاطره های مرده مو
چی بگم از کجا بگم
دردمو با کیا بگم
بهتره که دم نزنم
حرفی از عشقم نزنم
از عشقی که گم شد و رفت
عاشق مردم شد و رفت
عشقی که بی فروغ نبود
برای من دروغ نبـــــــود…
بغضِ نشسته تو گلوم
وقتی نشستی رو به روم
من از خودم چرا بگم
می خوام از اون چشا بگم
خیره تو چشم مست تو
دست می دم به دست تو
دل از زمونه می کَنم
حرف دلم رو می زنم
چه حالتی داره چشات
نرگش بیماره چشات
چشم تو خوابم می کنه
مست و خرابم می کنه

اگه شکسته پای من ، گریه نکن عصای من هر چی شکسته بنویس به پای گریه های من
اگه تمومه طاقتت ، نمونده روزه راحتت
نگاه پر صداقتت ، غنیمت برای من
آیینه و شمعدون نمی خوام ، من لب خندون نمی خوام
هر چی که خنده هست واسه تو ، هر چی غمه برای من
بخند و از خنده بگو ، از غم بازنده بگو
عمره بزرگوارتو تلف نکن به پای من
عشق منو می خوای چیکار ، عذر و بهونه کم بیار
دوست ندارم که عاقبت تو بشکنی به جای من
اگه شکسته پای من ، گریه نکن عصای من
هر چی شکسته بنویس به پای گریه های من
اگه تمومه طاقتت ، نمونده روزه راحتت
نگاه پر صداقتت ، غنیمت برای من
آیینه و شمعدون نمی خوام ، من لب خندون نمی خوام
هر چی که خنده هست واسه تو ، هر چی غمه برای من
بخند و از خنده بگو ، از غم بازنده بگو
عمره بزرگوارتو تلف نکن به پای من
عشق منو می خوای چیکار ، عذر و بهونه کم بیار
دوست ندارم که عاقبت تو بشکنی به جای من

زندم … نفس میکشم زندم نفس میکشم

بدون تو سنگم ، کنار تو ابرم
بیا تا گریه کنم ، سر اومده صبرم
نه گریه مونده برام ، نه خنده مونده برام
فقط یه کابوسه ، کشنده مونده برام
کسی که هستیشو ، به وعده ها داده
یه بار بپرس چرا ، به این روز افتاده
همش تو این فکرم ، الان تو فکر چیه
کجاست؟ چیکار میکنه؟ ، الان کنار کیه؟
بدون تو سنگم ، کنار تو ابرم
بذار تا گریه کنم ، سر اومده صبرم
اگه یه روز مردم ، بیا و گریه کنن و
یه شاخه نیلوفر ، بذار روی قبرم
بدون تو سنگم ، کنار تو ابرم
بذار تا گریه کنم ، سر اومده صبرم
نه گریه مونده برام ، نه خنده مونده برام
فقط یه کابوسه ، کشنده مونده برام
یه حس گیج و سمج ، همیشه همدممه
میگن شکنجه بسه ، میگم بازم کممه
نگات چرا چشمی ، به من نمیدوزه
(آی)چرا برای دلم ، دلت نمیسوزه
تو فکر و ذکر منی ، ولی ازم دوری
دلت نخواسته منو ، نگو که مجبوری
تو فکر و ذکر منی ، ولی ازم دوری
دلت نخواسته منو ، نگو که مجبوری
بدون تو سنگم ، کنار تو ابرم
بذار تا گریه کنم ، سر اومده صبرم
اگه یه روز مُردم ، بیا و گریه کن و
یه شاخه نیلوفر بذار روی قبرم
بدون تو سنگم ، کنار تو ابرم
بذار تا گریه کنم ، سر اومده صبرم
اگه یه روز مُردم ، بیا و گریه کن و
یه شاخه نیلوفر بذار روی قبرم

برای این گل قرمز نماز مرده بخوانید مرا شمرده بخوانید برای خاکسپاری
تمام باغچه ها را به مادرم بسپارید
دو دنگ پیراهنم را دو پاره از کفنم را
به این دو چشم بدوزید سپس ملال تنم را
دو بال پر زدنم را در این کفن بگذارید
به همسر نگرانم به نقل قول بگویید
چه دوست داشتنی بود شما، آهای شماها
شما که همسر خود را همیشه دوست ندارید
زیاد امید ندارم که از تپیدن قلبم
گلی دوباره بروید مگر بهار که سر شد
کنار سنگ مزارم دلی دوباره بکارید
کدام قله ،کدام اوج؟ منی که اینهمه کوهم
از این جهان به ستوهم من از شکار نکردن
شما از اینکه شکارم نبوده اید شکارید
دو دنگ پیراهنم را دو پاره از کفنم را
به این دو چشم بدوزید سپس ملال تنم را
دو بال پر زدنم را در این کفن بگذارید

کمد پر از لباس تو میز پر از عکس توئه هنوز تو اتاقمون میپلکن نشونه هات
وقتی که توی خلوتت منو مرور میکنی
یه قطره اشک ممکنه بشینه روی گونه هات
میپرم از خواب شبو لباسمو تن میکنم
چراغو روشن میکنم خونه رو پرسه میزنم
تا خود صبح با خودم همش کلنجار میرم
تا بلکه خوابم نبره نیای به خواب دیدنم
سعی نمیکنم تورو مجاب اومدن کنم
از کجا معلوم که سرت از این شلوغ تر نشه
از کجا معلوم دل تو یه روز برام تنگ شه و
یجور بخوای بیای پیشم که هیشکی با خبر نشه..
اینکه دوستم نداشتی برام اهمیت نداشت
فقط دلم میخواست یه روز تموم بشن بهونه هات
دلت که پر زد واسه من به در که چشم دوختی
بال ِ شکسته ی منو بدوز روی شونه هات
برام مهم نیست که دیگه صدای قلبم چی میگه
تو آخرش توجهی به خواهشم نمیکنی
فقط یکم کلافه ام یکم به هم ریخته ام
اما مهم نیست که دیگه نوازشم نمیکنی
سعی نمیکنم تورو مجاب اومدن کنم
از کجا معلوم که سرت از این شلوغ تر نشه
از کجا معلوم دل تو یه روز برام تنگ شه و
یجور بخوای بیای پیشم که هیشکی با خبر نشه

خیال می کردم برای پیشونیت یه خونه کوچیک رو شونه هات داری
چه بی دلیل چه زود بهونه گیر شدی چقدر دلیل واسه ، بهونه هات داری
آهای فرصت کم آهای راه زیاد یه عمر فاصله بود از تو به این آغوش
بین من و تو هنوز یه ریز برف میاد به دیدنم که میای ، لباس گرم بپوش
به دیدنم که میای برام گلاب بیار که مزه مزه کنم نفس کشیدن تو
برای تشنگی هام یه کم سراب بیار که باز دوره کنم خیال دیدنت رو
به خاطر تو دلم با اینکه زود شکست نه باز عاشق شد نه دوست پیدا کرد
نه پای درد دل هر کی رسید نشست نه سفره ی دلشو پیش کسی وا کرد
به دیدنم که میای برام ستاره بیار چراغ اول این شبو تو روشن کن
بازم اگه حرفام حوصله ات رو سر برد هنوز سحر نشده هوای رفتن کن
به دیدنم که میای برام گلاب بیار که مزه مزه کنم نفس کشیدن تو
برای تشنگی هام یه کم سراب بیار که باز دوره کنم ، خیال دیدنت رو

توی خونه روی دیوار یه تفنگه سر پُره داغ جنگلا رو میشه روی قندافش دید
آره یه تفنگه سر پُر و فراری از شکار
که میشه از تو گلوش صدای شلیکو شنید..
یه تفنگه پیر و کهنه یه تفنگه بی جواز
که دلش رو برده زوزه های زخمیه یه گرگ
عمریه که بوی باروتو نفس نمیکشه
تنها شاهده نفس کشیدنه پدربزرگ..
توی خونه روی دیوار
یه تفنگه سر پُره
منم آخرین گوزنی
که گلوله میخوره
توی خونه
روی دیوار
یه تفنگه سر پُره
منم آخرین گوزنی
که گلوله میخوره..
خسته از روزای غمگینه بدون ِ دفاع
خواب رفته مثل آتیش زیر خاکستر داغ
یه تفنگی که مثه ، یه مرد گریه میکنه
شبو با روح پرنده های مُرده تو اتاق..
با دوتا میخه سیاه مونده رو دیواره سفید
تو سر هردوی ما وسوسه ی آزادی
خیلی وقته بوی خون خونه رو پُر کرده و من
خیره ام به آخرین ارثیه ی اجدادی…
توی خونه روی دیوار
یه تفنگه سر پُره
منم آخرین گوزنی
که گلوله میخوره
توی خونه
روی دیوار
یه تفنگه سر پُره
منم آخرین گوزنی
که گلوله میخوره

من بی تو چیزی نیستم جز پرده ی بی آفتاب جز رختخواب کهنه و لیوان آب و قرص خواب
من ، بی تو چیزی نیستم جز
خونه ی بی پنجره جز
آدمی که غربتش از مرگ طولانی تره..
من ، بی تو چیزی نیستم جز
چندتا ابر بی قرار
من ، بی تو چیزی نیستم جز
آه جز گرد و غبار من..
بی تو چیزی نیستم جز
چندتا ابر بی قرار من
آه جز گرد و غبار
یادم بده کاری کنم جوری بهم عادت کنی
که زیر چتر گریه هام احساس امنیت کنی
یادم بده کاری کنم بی وقفه با من سر کنی
من شعر بنویسم برات تو شعرامو از بر کنی
کاشکی بگوشت می رسید دارم چه رنجی می برم
بپا غرورم نشکنه من از تو نازک ترم
من بی تو چیزی نیستم ، من بی تو اصلا نیستم
شاید کسی که عمریه دنبالشی من نیستم..
من ، بی تو چیزی نیستم جز
چندتا ابر بی قرار
من ، بی تو چیزی نیستم جز
آه جز گرد و غبار من..
بی تو چیزی نیستم جز
چندتا ابر بی قرار من
آه جز گرد و غبار