نتایج آرشیو " محسن چاوشی "

بیا بیا که شدم در غم تو سودایی درآ درآ که به جان آمدم ز تنهایی عجب عجب که برون آمدی به پرسش من

ببین بیین که چه بی طاقتم ز شیدایی

بده بده که چه آورده ای به تحفه مرا

بنه بنه بنشین تا دمی بر آسایی

بیا بیا که شدم در غم تو سودایی

درآ درآ که به جان آمدم ز تنهایی

عجب عجب که برون آمدی به پرسش من

ببین بیین که چه بی طاقتم ز شیدایی

 

مرو مرو چه سبب زود زود می بروی

بگو بگو که چرا دیر دیر میایی

نفس نفس زده ام ناله ها ز فرغت تو

زمان زمان شده ام بی رخ تو سودایی

مرو مرو چه سبب زود زود می بروی

بگو بگو که چرا دیر دیر میایی

نفس نفس زده ام ناله ها ز فرغت تو

زمان زمان شده ام بی رخ تو سودایی

بیا بیا که شدم در غم تو سودایی

درآ درآ که به جان آمدم ز تنهایی

عجب عجب که برون آمدی به پرسش من

ببین بیین که چه بی طاقتم ز شیدایی

بده بده که چه آورده ای به تحفه مرا

بنه بنه بنشین تا دمی بر آسایی

 

دلت تهرون چشات شیراز لبت ساوه هوات بندر بمم هر شب تنم تبریز
سرم ساری چشام قمصر
دلم دل تنگه تنگستان
رو دوشم درد خوزستان
غرورم ایل قشقایی
تو رگ هام خون کردستان
تو خوننم جنگ تحمیلی
تو خونت ملک اجدادی
خرابم مثل خرمشهر
ولی تو خرم آبادی
تمام کودکی هامو بهم دنیا بدهکاره
تو با لالایی خوابت برد منم با موج خمپاره

دیگه خسته ام از این شهرو از این دنیای وا مونده
می خوام برگردم اونجایی که انگشتام جا مونده
دلم بعد از تو با هر چی که ترکش داشت جنگیده
دیگه بعد از تو به هر کی که درکش کرد خندیده

رو دستم داغ سوسنگرد
تو قلبم عشق خونین شهر
خیالم رکس آبادان
اسیرم باز تو این شهر
موهام قشلاق دستامه
برام بن بسته هر کوچه
مث تالار آیینه
به هر سمتی برم پوچه
دیگه خسته ام از این شهرو از این دنیای وا مونده
می خوام برگردم اونجایی که انگشتام جا مونده
دلم بعد از تو با هر چی که ترکش داشت جنگیده
دیگه بعد از تو به هر کی که درکش کرد خندیده

 

این کیست این کسیت این این یوسف ثانیست این امروز مستیم ای پدر توبه شکستیم ای پدر
از قحط رستیم ای پدر امسال ارزانیست این
از تو پریشان توام موقوف فرمان توام
اسحاق قربان توام این عید قربانیست این
کیست کیست جان من این کیست کیست جان من
من کیسه ها می دوختم در حرص زر می سوختم
ترک گدا رویی کنم چون گنج دیدم در کمین
بسم اله ای روح البقا بسم اله ای شیرین لقا
بسم اله ای شمس الضحا بسم اله ای عین الیقین
کیست کیست جان من این کیست کیست جان من
هفت آسمان را بر درم و از هفت دریا بگذرم
چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من
بی پا و سر کردی مرا بی خواب و خور کردی مرا
سرمست و خندانم درآ ای یوسف کنعان من
کیست کیست جان من این کیست کیست جان من
از لطف تو چون جان شدم واز خویشتن پنهان شدم
ای هست تو پنهان شده در هستی پنهام من
یک لحظه داغم میکشی یک دم به باغم میکشی
پیش چراغم میکشی تا وا شود چشمان من

 

چه کردی با خودت چاوش خون خاک بی زائر چه کردی با خودت بغض خیابونای بی عابر

موذن زاده داره رو مزارت نوحه می خونه

چه کردی با خودت آوازه خون شهر بی شاعر

چه دردی میکشه عاشق فقط پاییز می دونه

خراسون از چه می ناله فقط چنگیز میدونه

عذاب هرزه رویی رو گل جالیز میدونه

موذن زاده داره رو مزارت نوحه می خونه

منو بعد تو بادای پریشون خون بغل کردن

گل طوفان شدم موج منو اوج غزل کردن

وجودم آش و لاش انفجارای دما دم شد

پس از تو روی من بمب خنثی هم عمل کردن

**

نگاه کن من همون کوهم که روزی پر پرم کردی

دل آتش زبونم کو چرا خاکسترم کردی

نگاه کن این همون کوهه که آخر پرپرش کردی

چرا خاکسترش کردی چرا خاکسترش کردی

گمونم واژه ها مغز منو میدون مین کردن

نگو تو جمجمه م افراد استالین کمین کردن

حلالم کن تو ای پای جنون سر به دار من

که دیدار تو ممکن نیست حتی بر مزار من

حلالم کن تو ای پای جنون سر به دار من

که دیدار تو ممکن نیست حتی بر مزار من

 

قصد جفاها نکنی ،‌ ور بکنی با دل من وا دل من وا دل من وا دل من وا دل من
قصد کنی بر تن من شاد شود دشمن من
وانگه از این خسته شود یا دل تو یا دل من
واله و شیدا دل من بی سر و بی پا دل من
وقت سحر ها دل من رفته به هرجا دل
مرده و زنده دل من گریه و خنده دل من
خواجه و بنده دل من از تو چو دریا دل من
بیخود و مجنون دل من خانه ی پر خون دل من
ساکن و گردون دل من فوق ثریا دل من
سوخته و لاغر تو در طلب گوهر تو
آمده و خیمه زده بر لب دریا دل من
ای شده از جفای تو جانب چرخ دود من
جور مکن که بشنود شاد شود حسود من
بیش مکن تو دود را شاد مکن حسود را
به که چه شاد می شود از طلف وجود من
تلخ مکن امید من ای شکر سپید من
تا نبرم ز دست تو پیرهن کبود من
دلبر و یار من توئی رونق کار من تویی
باغ و بهار من تویی بهر تو بود بودنم
بیخود و مجنون دل من خانه ی پر خون دل من
ساکن و گردون دل من فوق ثریا دل من
سوخته و لاغر تو در طلب گوهر تو
آمده و خیمه زده بر لب دریا دل من

 

گاهی بهانه هوسی باشم یا پشت میله ی قفسی باشم

من راضی ام به هرچی می خواهی
;ترجیح می دهی چه کسی باشم؟
من خام بودم و تو پرم کردی
با اینکه از تو خاطره ام خالیست
مردی که روبروی تو می خواند
جز یک نوار پر شده چیزی نیست
دیوار دور خانه ی ما چینی است
دار و ندارم رو آنچه می بینی نیس
غیر از خودت که واقعیت داری
هر آنچه دیده ام همه تازیست
من یوسفم که برای تماشایت
با حبس با توطئه می سازم
هر روز پیش چشم برادرها
خود را درون چاه می اندازم
من سال های سال از این خانه
بیرون نرفته ام که تو برگردی
یکبار هم که آمده ای ما را
مهمان به قهوه قجری کردی
دیوار دور خانه ی ما چینی است
دار و ندارم رو آنچه می بینی نیس
من عاشق تویی شده بودم که
تنها تنها تنها تنها تنها تنها
دیوار دور خانه ی من چینی است
دار و ندارم رو آنچه می بینی نیس
غیر از خودت که واقعیت داری
هر آنچه دیده ام همه تازیست
از هر شب بدون تو بیزارم
از وهم ها و این همه انکارم
این هم خام شام سلطانی است
من حدس می زنم که جنون دارم
من حدس می زنم که جنون دارم

 

دستمو بالا گرفتم تو ضیافت اسیری تا تو تا آخر دنیا سرتو بالا بگیری
دستمو بالا گرفتم
تا تو قلبت پا بگیرم
تا ببینی با چه عشقی
این شکست رو می پذیرم
تو یه طوفان ، من جزیره
من ناپلئون ، تو دزیره (نامزد ناپلئون)
جز تو کی می تونه ؟
همه دنیا رو بگیره
همه دنیا رو بگیره
نقطه ی تسلیم محضم
نقطه ی ارامشم بود
اسم تو زمزمه کردم
این تمام شورشم بود
تو هوای تو که باشم
صاحب کل زمینم
من همه دنیامو دادم
زیر چتر تو بشینم
شوق تسلیم تو بودن
لحظه لحظه تو تنم بود
بهترین تصویر عمرم
عکس زانو زدنم بود

به تو گفتم قبل رفتنت اگه نباشی یک روز می میرم از پا می یفتم

به تو گفتم خودم و می کشم و پر می زنم تو اسمون بگو گفتم یا نگفتم بگو گفتم یا نگفتم

به تو گفتم زنده ام با نفس خیال چشمات چشاتم تنهام گذاشتن

حالا من موندم و اشک و بغض و اه و عکس پاره تو و من بگو گفتم یا نگفتم بگو گفتم یا نگفتم

مگه بهت نگفته بودم بی تو روزگار من تیره و تاره

حالا یادگار من بعد سفر کردن تو طناب داره

دیگه جون نداره دستام اخر قصه رسیده

عطر تو مثل نفس بود واسه این نفس بریده

مگه بهت نگفته بودم بی تو روزگار من تیره و تاره

حالا یادگار من بعد سفر کردن تو طناب داره

دیگه جون نداره دستام اخر قصه رسیده

عطر تو مثل نفس بود واسه این نفس بریده

مگه بهت نگفته بودم بی تو روزگار من تیره و تاره

بگو چه مرگته که دوباره میخونی؟ دوباره بی فایدست، خودت که میدونی

بگو چه مرگته که بازم پر از حرفی

سراپا آتیشی، تو این شب برفی

هنوز منتظری بیاد و یار تو شه

بهار تو مرده دلت قدر خوشه

پرنده ای اما اسیر کوچ خودت

همیشه هم می رسی به هیچ و پوچ خودت

نگاه به آینه بکن، چقدر شکسته شدی

شکستنت اما چه بد شکسته شدی

سحر تو راهه و تو دوباره بی تابی

چه مرگته دل من؟ را نمی خوابی؟

نـگـو بــهــار چــــی شــده پـرنــده ی غــمــگــیــن

بــرای هــیــشـکی نخون، بــه پــای هـیـشـکی نشین