به تو تبریک میگم، که به تو باختم و زیر پا له کردم دل خودساخته مو به تو تبریک میگم، که دلم پیش تو بود
که تموم زندگیم توی آتیش تو بود، توی آتیش تو بود
مگه چی خواستم ازت، به جز عاشق بودن
که چشام برای تو آینه ی دق بودن
بگو چی کم داشتم که بریدی از دلم
به کدوم مقصودت نرسیدی از دلم، نرسیدی از دلم
به تو تبریک میگم که بیخودی
توی زرق و برق دنیا گم شدی
به تو تبریک میگم گم شدنو
گلِ گلخونه ی مردم شدنو
دلی غمگین تر از دل من هم مگه هست
تو نشون من بده دل غمگین اگه هست
تو صدای قلبمو نشِنیدی ای وای
مُردم از چشمای تو، دیگه از من چی می خوای، دیگه از من چی می خوای
به تو تبریک می گم به تسلای دلم
که دل سنگیتو بذاری جای دلم
این منم از دنیا مونده و وامونده
این منم که هرچی داشت پای تو سوزونده، پای تو سوزونده
به تو تبریک میگم که بیخودی
توی زرق و برق دنیا گم شدی
به تو تبریک میگم گم شدنو
گلِ گلخونه ی مردم شدنو

تو ناز می کنی، من ناز می کشم، این منطق کیه انگار پیش تو فرقی نمی کنه، کی عاشق کیه
تو ناز می کنی، من ناز می کشم، این منطق کیه
انگار پیش تو فرقی نمی کنه، کی عاشق کیه
روح تو مریمه، چشم تو نرگسه، دست تو نسترن
روح تو، دست تو، چشم تو، عشق من
گلخونه ی منه، گلخونه ی منه
روح تو مریمه، چشم تو نرگسه، دست تو نسترن
روح تو، دست تو، چشم تو، عشق من
گلخونه ی منه، گلخونه ی منه

وقتی که خاطر غمگین تو هنوز تو خونه ی منه
یعنی که بار غم بی تو شبانه روز رو شونه ی منه
غمبار عشقتو رو دوش می کشم، پا پس نمیکشم
با این خیال پوچ که چشم های تو دیوونه ی منه
تو ناز می کنی، من ناز می کشم، این منطق کیه
انگار پیش تو فرقی نمی کنه، کی عاشق کیه
روح تو مریمه، چشم تو نرگسه، دست تو نسترن
روح تو، دست تو، چشم تو، عشق من
گلخونه ی منه، گلخونه ی منه

کجاس بگو اون که برات می مرده کو اون که قسم می خورده که دوسِت داره
اما به جاش با یه قسم هرچی که داشتی برده کو
تنها شدی
باز تف سربالا شدی
گذاشت و رفت، دیدی دوسِت نداشت و رفت
کجاس بگو
اون که برات می مرده و هرچی که داشتی برده کو
اون که یه باره اومد و آتیش به زندگیت زد و ازت برید
اون که دل ساده و تنهاتو به صُلابه کشید
یادت باشه منتظر اون که میگه دردتو می دونه نشی
حرفاشو باور نکنی، هرکی بیاد نمک به زخمت می زنه
ساده ی دلداده ی من گول نخوری، دوباره دیوونه نشی
کجاس بگو… (کجاس بگو)
اون که برات می مرده کو… (می مرده کو)
اون که قسم می خورده که دوسِت داره… (دوسِت داره)
کجاس بگو
اون که برات می مرده کو
اون که قسم می خورده که دوسِت داره
اما به جاش با یه قسم هرچی که داشتی برده کو
تنها شدی
باز تف سربالا شدی
گذاشت و رفت، دیدی دوسِت نداشت و رفت
کجاس بگو
اون که برات می مرده و هرچی که داشتی برده کو
اون که یه باره اومد و آتیش به زندگیت زد و ازت برید
اون که دل ساده و تنهاتو به صُلابه کشید
یادت باشه منتظر اون که میگه دردتو می دونه نشی
حرفاشو باور نکنی، هرکی بیاد نمک به زخمت می زنه
ساده ی دلداده ی من گول نخوری، دوباره دیوونه نشی

وقتی که رفت و منو از یاد برد هرچی که داشتم همه رو باد برد تو کنج عزلت خودم نشستم
هر چی که آینه بود زدم شکستم
زخم زبون ها رو به جون خریدم
از همه حتی از خودم بریدم
چه عشق نا روایی ، چه درد بی دوایی
چه زخم نا تمومی ، چه سرنوشت شومی
با تو ام ، ای که آبروم رو بردی
کشتی منو اما خودت نمردی
مثل یه کابوس اومدی و رفتی
آتیش به زندگیم زدی و رفتی
رفتی و من موندم و خاکسترم
بلای تو کاش نمی اومد سرم
مثل یه کابوس اومدی و رفتی
آتیش به زندگیم زدی و رفتی
وقتی که رفت و منو از یاد برد
هر چی که داشتم همه رو باد برد
تو کنج عزلت خودم نشستم
هر چی که آینه بود زدم شکستم
زخم زبون ها رو به جون خریدم
از همه حتی از خودم بریدم
چه عشق نا روایی ، چه درد بی دوایی
چه زخم نا تمومی ، چه سرنوشت شومی
با تو ام ، ای که آبروم رو بردی
کشتی منو اما خودت نمردی
مثل یه کابوس اومدی و رفتی
آتیش به زندگیم زدی و رفتی
رفتی و من موندم و خاکسترم
بلای تو کاش نمی اومد سرم
مثل یه کابوس اومدی و رفتی
آتیش به زندگیم زدی و رفتی

هفته های تلخ من بوی تنهایی می دن نمی دونم که یهو چرا این جوری میشن
بی تو هفته های من پُرِ غصه و غمن
پُرِ غصه و غمن، بی تو هفته های من
هفته ها میگذره اما گل من نیومده
دارم از غصه می پوسم چقدر این روزا بده
پُرم از تنهایی، پُرم از غصه و غم
بی خیال اصلا تو نمی فهمی چی می گم، نمی فهمی چی میگم
مرگه هر لحظه برام، قامتم آب شده
دل پرطاقت من دیگه بی تاب شده
بغض تنهایی من، بی تو داره وامیشه
انگاری که روحم از تنِ تو جدا میشه
وقتی نیستی دنیا مثِ زندونه برام
بی تو چیزی جز غم که نمی مونه برام
خونه زندونه برام، ناجیِ آزادی
این همه زندونو تو به قلبم دادی
هفته ها میگذره اما گل من نیومده
دارم از غصه می پوسم چقدر این روزا بده
پُرم از تنهایی، پُرم از غصه و غم
بی خیال اصلا تو نمی فهمی چی می گم، نمی فهمی چی میگم

تو چنگ ابرای بهار افتادم و در نمیام چشمامو سرزنش نکن، از پسشون برنمیام پیر شدم تو این قفس، یکم بهم نفس بده
رحم و مروتت کجاست، جوونیامو پس بده
فکر نمی کردم بذاریزار و زمینگیر بشم
فکر نمی کردم که یه روزاین جوری تحقیر بشم
اون همه که دلم برات به آب و آتیش زده بود
حتی اگه سنگ بودی، دلت به رحم اومده بود
دلش نخواست و نمی خواد یه روز به حرفام برسه
شاید می خواد رقیب من به آرزوهام برسه
پسند من تو هستی که این همه بخت من سیاست
دلبر خودپسند من قله ی خوشبختی کجاست
ازت می خواستم بمونی، بهت می گفتم که نری
این روزا نیستی اما باز، به پات می افتم که نری
تو فکرتم اما دلم
هی میگه فکرشم نکن
یه کم به فکر تو نبود
پس دیگه فکرشم نکن
فکر نمی کردم بذاریزار و زمینگیر بشم
فکر نمی کردم که یه روزاین جوری تحقیر بشم
اون همه که دلم برات به آب و آتیش زده بود
حتی اگه سنگ بودی، دلت به رحم اومده بود
بهت میگفتم که نری…
بهت میگفتم که نری…
ازت می خواستم بمونی، بهت می گفتم که نری
این روزا نیستی اما باز، به پات می افتم که نری

خاک بی حاصل بارون خورده غنچه ی وانشده، پژمرده گل از آدم و عالم رونده
تو رو چی از عاشقی ترسونده
چرا از نگاه من بیزاری
تو که هستیمو تو دستات داری
چرا از عاشقی حیرونی چرا
چرا قدرمو نمی دونی چرا
چرا از عاشقی حیرونی چرا
چرا قدرمو نمی دونی چرا
ندونستی عاشقی چه رنگیه
نمی دونستی به این قشنگیه
ندونستی و نمی دونی هنوز
که دلت یه عمره سخت و سنگیه
دل من ساکته اما می دونم
همیشه بی سر و سامونِ توئه
چیزی از درد نمیگه تا مرگ
دلی که همیشه مدیونِ توئه
چرا از عاشقی حیرونی چرا
چرا قدرمو نمی دونی چرا
چرا از عاشقی حیرونی چرا
چرا قدرمو نمی دونی چرا
چرا از عاشقی حیرونی چرا
چرا قدرمو نمی دونی چرا
چرا از عاشقی حیرونی چرا
چرا قدرمو نمی دونی چرا…

چی بگم از کجا بگم دردمو با کیا بگم بهتره که دم نزنم حرفی از عشقم نزنم
از عشقی که گم شد و رفت
عاشق مردم شد و رفت
عشقی که بی فروغ نبود
برای من دروغ نبـــــــود…
بغضِ نشسته تو گلوم
وقتی نشستی رو به روم
من از خودم چرا بگم
می خوام از اون چشا بگم
خیره تو چشم مست تو
دست می دم به دست تو
دل از زمونه می کَنم
حرف دلم رو می زنم
چه حالتی داره چشات
نرگش بیماره چشات
چشم تو خوابم می کنه
مست و خرابم می کنه
وقتی نشستی رو به من
از عاشقی بگو به من
بذار چشات دل ببره
این جوری باشه بهتره
چشات اگه پس نزنن چشمای سرسپرده مو
میشه فراموش کنم خاطره های مرده مو
چی بگم از کجا بگم
دردمو با کیا بگم
بهتره که دم نزنم
حرفی از عشقم نزنم
از عشقی که گم شد و رفت
عاشق مردم شد و رفت
عشقی که بی فروغ نبود
برای من دروغ نبـــــــود…
بغضِ نشسته تو گلوم
وقتی نشستی رو به روم
من از خودم چرا بگم
می خوام از اون چشا بگم
خیره تو چشم مست تو
دست می دم به دست تو
دل از زمونه می کَنم
حرف دلم رو می زنم
چه حالتی داره چشات
نرگش بیماره چشات
چشم تو خوابم می کنه
مست و خرابم می کنه