ما بزرگ و نادانیم ، مثل گاو مینوشیم مرتعی سرابی را قطعی است و میدانیم ، گریه غرق خواهد کرد
اسب‌های آبی را
هم درشت و غمگینیم ، هم سیاه و بدبینیم
هم برای آبادی
قطره‌ ای نمیباریم ، هم نگه نمیداریم
حُرمت خرابی را
شب که میشود خوابیم ، صبح و ظهر هم خوابیم
عصر هم که تا شب خواب
شب دوباره تا شب خواب ، توی خواب می‌بینیم
روز آفتابی را
خوب خوب و خوشبختیم ، خشک و سفت و سَرسختیم
ما در اوج تنهایی ، چون زنان هرجایی
خوبِ خوب میدانیم ، راه دوست‌یابی را
گاو اسب انسانیم ، حافظان عرفانیم
حامیان زن هستیم ، بندگان تَن هستیم
پاس پاس میداریم ، عشق رختخوابی را
علم در نَوَر دیده ، ساختارِ پیچیده
جاهلان فهمیده ، ما ربات‌ ها روزی
درک می‌کنیم آیا؟ ، فهم اکتسابی را
مُفلسیم در خوردن ، مُمسِکیم در مُردن
ما که از خسیسان و ، جمله کاسه لیسانیم
ترک می‌کنیم آیا ، این گدا مُآبی را

هم دیدنی بودی هم خواستنی بودی هم چیدنی بودی هم باغچمون گل داشت زنجیر میخواستم
دستاتو بخشیدی
از من تا اون دستا
هر دره ای پل داشت
پل بود اما ریخت
گل بود اما مرد
عمر منم قد
عشقت تحمل داشت
هر روز پاییزه
هر هفته پاییزه
هر ماه پاییزه
هر سال پاییزه
پنهونم از چشمات
ماه پس ابرم
من کاسه ی صبرم
این کاسه لبریزه
آروم نمی گیرم
از دست زنجیرم
بی عشق می میرم
من روز دیدارم
از دوستی پر من
از دوست دلخور من
آجر به آجر من
من پشت دیوارم
لعنت به این دیدار
لعنت به این دیوار
لعنت به این آوار
من زیر آوارم
هر روز پاییزه
هر هفته پاییزه
هر ماه پاییزه
هر سال پاییزه
پنهونم از چشمات
ماه پس ابرم
من کاسه ی صبرم
این کاسه لبریزه

هر روز عمرم از دیروز بد تره عمری که هر نفس بی غم نمی گذره دلگیر و خسته ام، بی روح و ساکتم
نبضم نمی زنه، پلکم نمی پره
می دونم، امشبم از خواب می پرم
از گریه ، تا سحر خوابم نمی بره
این زنده موندنه، بازنده موندنه
بی دوست ، زندگی ، مرگ از تو بهتره
اون روبروم داره پرواز می کنه
می بینمش هنوز از پشت پنجره
هی دست تکون میدم هی داد میزنم
اون سنگدل ولی هم کوره هم کره
حتی اگه من از این عشق بگذرم
قلب شکستماز حقش نمی گذره
دوران گیجی و سرگیجه گیت گذشت
محکم بشین دلم این دور آخره
اون روبروم داره پرواز می کنه
می بینمش هنوز از پشت پنجره
هی دست تکون میدم هی داد میزنم
اون سنگدل ولی هم کوره هم کره

دریا واسه کشتیای بی سر نشین جا نداره پس من چرا غرق بودم تهران که دریا نداره

این گوشه از شهر، امنه من سعی کردم نمیرم

اینقدر نمیرم که آخر این گوشه پهلو بگیرم

تو سالها سرنشین این گوشه از شهر بودی

اما با من که همیشه همسایتم قهر بودی

آرامش قبل طوفان ابروی اون روی ماهه

اخمت به من گفت هر شب طوفان سختی تو راهه

چند روز، چند سال ، چند قرن

از رد پامون گذشته

قلبم به عمره یه تاریخ

از این خیابون گذشته

قلبم مثه گوش ماهی با موج موهات رفیقه

عشق من این تنگ کوچیک ، کوچیکه اما عمیقه

دریا واسه کشتیای بی سر نشین جا نداره

پس من چرا غرق بودم تهران که دریا نداره

هرجا پی یت رفته بودم دلتنگ برگشته بودم

آشفته و خسته انگار از جنگ بر گشته بودم

من خوب بودم تا یه شهر با خشکسالیش بدم کرد

خوب شد خدا رحم کرد و عشق تو دریا زدم کرد

تو هوای گرم بندر توی بازار خرمشهر دیدُمت با ناشناسی نفسُم در نمیاد
قلب مو ضعیفه دختر داره بوم بوم میزنه
اون غریبه کی باته
چی میگه بت چی میخواد ، چی میخواد
عینک ری بن اصلُم ، هرچی دارُم مال تو
نفسام تویی تو دختر همه دردات مال مو
میخرُم سال دیگه واست اِلنگوی طلا
تا ابد به پات میشینُم ، پات میمونم وُلله
پات میمونم وُلله ، پات میمونم وُلله
قسمت میدُم بمون جون ننت ، جون کاکات
قربونت برُم الهی ، قربون جفت چشات
اگه پولام و بدن واست عروسی میگیرُم
روزی صد هزار دفعه برای چشمات میمیرُم
برای چشمات میمیرُم
میرم و دخیل می بندم جمعه شب سید عباس
بیا و رحمی بکن به این دلی که تنهاست
دس و دس نکن ننه ، دختر و داره می پره
مرگ مُو کاری بکن ، عشقمُو داره می بره
عینک ری بن اصلُم ، هرچی دارُم مال تو
نفسُام تویی تو دختر همه دردات مال مو
میخرُم سال دیگه واست اِلنگوی طلا
تا ابد به پات میشینُم ، پات میموُنم وُلله
پات میموُنم وُلله ، پات میموُنم وُلله

دارم میرم از این خونه که رویاهاش پریشونه از این کوچه که دلتنگه از این شهری که دلخونه
تو دیگه پا به پام نیستی ولی من باز هم زندم عجب جون سختیم من که هنوزم فکر آیندم
به فکر روزهایی که بدون تو بازم شاده ببین این زخمای کهنه چه امیدی بهم داده
میدونم باز هم همیشه بدون فکر عاشق شد برای یک دل ساده دوباره صاف و صادق شد
اگه سخت و اگه آسون من آخر از تو دل کندم اگه ازم بدی دیدی حلالم کن که شرمندم
اگه سخت و اگه آسون من آخر از تو دل کندم اگه ازم بدی دیدی حلالم کن که شرمندم

تو از چشام نمیخونی غمای بی زبونم رو غم داغی که سوزونده تا مغز استخونم رو
واسه این درد بی درمون دیگه راهی علاجی نیست دارم میمیرمو دیگه به دارو احتیاجی نیست
غرورم میگه باید رفت دلم میگه یکم دیگه تحمل کن ولی هرگز دلم خورده که میگه
اگه سخت و اگه آسون من آخر از تو دل کندم اگه ازم بدی دیدی حلالم کن که شرمندم
اگه سخت و اگه آسون من آخر از تو دل کندم اگه ازم بدی دیدی حلالم کن که شرمندم

هی شرمساری شرمساری شرمساری جز شرمساری از خودت چیزی نداری
هی نا امیدی نا امیدی نا امیدی
از هیچکس حتی خودت خیری ندیدی
هی تنگ دستی تنگ دستی تنگ دستی
چشماتو رو هرچی دلت می خواست بستی
هی آستین بردی به چشمای نجیبت
دستات خجالت میکشیدن توی جیبت
چون زیر بار دوستی جون کنده بودی
از مهره های گردنت شرمنده بودی
هرچی بهت تقدیم شد دوز و کلک بود
قلبت شکست از بس که دستت بی نمک بود
هی صبر کردی صبر اما بی علاجه
از صبر کردن روحتم بد هاج و واجه
بارون حریف شر شر چشم ترت نیست
سقفی که باید باشه بالای سرت نیست
با این و اون نجنگ فرار کن فرار
از مردم دو رنگ فرار کن فرار
هی لقمه توی خون زدی تا زنده موندی
عمری دم از بارون زدی تا زنده موندی
هی سیب نارس چیدی از باغ بهشتت
دیدی که راضی نیستی از سرنوشتت

این جنگل چوب خورده تو نره های خفیفش شیر لگد خورده داره
دریاست دریای طابوت رو شونه های نحیفش مرغابی مرده داره
طفلک همش لنگ نونه این سفره هر چی که داشته برداشته و بزل کرده
از تشنگی نصفه جونه این مشک دستاشو عمری نذر ابولفضل کرده
این صورت استخونی از فقر سیلی که می خورد دردو فراموش میکرد
البته یادم نمیره وقتی جوون بود با فوت بود خورشیدو خاموش میکرد
روحی که رو موج اف ام میشست کنج اتاقو سرگرم بخت خودش بود
لبخند میزد به آفت سیبی که نعشش همیشه زیر درخت خودش بود

ای چرک رو اسکناسا ارابعه ناشناسا پیکان دلتنگ بابا
بار تلنبار مونده از شهر و از یار مونده قربانی جنگ بابا
کی جامه بی ادامه چشم انتظار یه نامه تسبیح و سجاده بابا
ای سرفه های پر از دود ویرونه شاه مقصود از سکه افتاد بابا

می گفت جاهل که بودم عمر عزیزم هدر شد توی صف سینما ها
می گفت امروز دیگه نقش مهمی ندارم توی تئاتر شماها
می گفت ده سال هر روز راه دوا خونه ها رو ترک موتور گریه کرده
از اون سر چاله میدون تا این سر توپخونه با توپ پر گریه کرده
می گفت ما مرغ شامیم حالا یا بزم عروسی یا مجلس سوگواری
می گفت فرقی نداریم فرق ما دوتا شبیه اسب کالسکه است و گاری
میرفت و می گفت پشت لبخند سه در چهارم قسط عقب مونده دارم
میگفت از من گذشته می رفت و میگفت امشب مهمون نا خونده دارم

ای چرک رو اسکناسا ارابعه ناشناسا پیکان دلتنگ بابا
بار تلنبار مونده از شهر و از یار مونده قربانی جنگ بابا
ای آخرین شاه نامه افسانه بی ادامه بی سنگ و کباده بابا
تنهای پرده خونا ته مونده پهلوونا از اسب افتاده بابا

بیا بیا که شدم در غم تو سودایی درآ درآ که به جان آمدم ز تنهایی عجب عجب که برون آمدی به پرسش من

ببین بیین که چه بی طاقتم ز شیدایی

بده بده که چه آورده ای به تحفه مرا

بنه بنه بنشین تا دمی بر آسایی

بیا بیا که شدم در غم تو سودایی

درآ درآ که به جان آمدم ز تنهایی

عجب عجب که برون آمدی به پرسش من

ببین بیین که چه بی طاقتم ز شیدایی

مرو مرو چه سبب زود زود می بروی

بگو بگو که چرا دیر دیر میایی

نفس نفس زده ام ناله ها ز فرغت تو

زمان زمان شده ام بی رخ تو سودایی

مرو مرو چه سبب زود زود می بروی

بگو بگو که چرا دیر دیر میایی

نفس نفس زده ام ناله ها ز فرغت تو

زمان زمان شده ام بی رخ تو سودایی

بیا بیا که شدم در غم تو سودایی

درآ درآ که به جان آمدم ز تنهایی

عجب عجب که برون آمدی به پرسش من

ببین بیین که چه بی طاقتم ز شیدایی

بده بده که چه آورده ای به تحفه مرا

بنه بنه بنشین تا دمی بر آسایی